Eerste indrukken

Hallo allemaal,

Hier is dan mijn eerste berichtje vanuit Indonesië! Ten eerste, ik ben op tijd en veilig aangekomen vrijdag. De reis is voorspoedig voorlopen. Achteraf gezien snap ik niet waarom ik er zo erg tegen op zag; luxe service met voldoende maaltijden en drinken en een flatscreen in de stoel voor me waar ik spelletjes op kon doen, muziek kon luisteren en films kon kijken, dus er was ook zeker geen sprake van verveling. Ik ben via Dubai gevlogen, waar we een uurtje stil hebben gestaan en daarna in Jakarta ook maar een uurtje ofzo omdat we later aankwamen dan verwacht. Van Jakarta ben ik naar Padang gevlogen. Ik was vertrokken om 11 uur Nederlandse tijd en ben om 12 uur ’s middags Indonesische tijd aangekomen in Padang.

Ik kwam tegelijk aan met een Pools meisje, Magda, en wij werden opgehaald door drie Indonesische Aiesec’ers. Zij waren met een eigen auto. We reden meteen naar een restaurant want die meiden waren zo enthousiast dat ze ons meteen typisch Padangs voedsel wilde laten proeven. In dat restaurant kreeg je geen bestek dus we hebben meteen het eerste uur geleerd om met onze handen te eten. In de tussentijd had Jessica, mijn host sister, mijn koffers naar haar huis gebracht. Na de lunch, bestaande uit rijst en pittige kip, zijn we naar het Aiesec office gegaan, wat op het universiteitsterrein ligt. Daar hebben we de andere stagiaires leren kennen. De stagiaires komen uit Canada, Vietnam, China, Maleisië, Australië, Noorwegen, Tsjechië, Slowakije, Frankrijk, Duitsland en Engeland. De meesten hebben echter een Aziatisch uiterlijk, bijvoorbeeld de meiden uit Canada, Engeland en Noorwegen hebben een Chinees, Indiaas of Midden-Oosten uiterlijk. We zijn met de stagiaires en Aiesec’ers van het ‘aardbeving project’ naar een zomerkamp gegaan waar zij een workshop zouden geven aan schoolkinderen. In deze workshop probeerde ze de kinderen te leren wat ze moeten doen als er een aardbeving komt. Ik en Magda konden in principe toekijken, maar omdat wij een blanke huid hebben en blond haar vonden de kinderen ons zéér interessant. Alle kinderen zeiden ons gedag en wilden constant met ons op de foto. De wat oudere kinderen wilden maar al te graag een praatje met ons maken om hun Engels te oefenen en dingen te vragen over het Westen. Dit was erg vermoeiend na een 20 uur durende reis zonder geslapen te hebben. Ik was ook zeer blij toen ik rond 8 uur ’s avonds in mijn huis aankwam, waar ik de komende 7 weken ga verblijven. Het huis is vrij groot en gewoon van steen, dus dat was een meevaller! Ik heb een eigen kamer met een bed, tv en kast. Ik slaap beneden. Verder is er beneden nog een andere slaapkamer, waar Jessica’s ouders slapen, een badkamer, een woonkamer en een keuken. Boven slapen Jessica en haar zusje (17) samen op een kamer en zij hebben een eigen badkamer (met een Westers toilet!!! Ik ben jaloers op hen :P). De badkamer beneden heeft een Frans toilet en je kunt niet doorspoelen. Echt vreemd vind ik dat. Verder is er een grote wasbak die altijd vol water staat, met een klein emmertje kun je er water uit scheppen om je te wassen en douchen. Helaas is dit water koud. Maar op zich is er wel mee te leven hoor! Je bent in ieder geval op slag wakker als je ’s ochtends een douche neemt :P.

Zaterdagochtend moest ik om 6 uur opstaan omdat Jessica naar een bruiloft moest. Ze heeft me toen afgezet bij een andere Aiesec’er thuis, die heeft twee stagiaires als logees. Met hen heb ik de rest van de dag doorgebracht. We zijn eerst naar het Aiesec office gegaan waar een aantal stagiaires een traditionele dans aan het oefenen waren, die ze gaan opvoeren tijdens een bruiloft. Daarna hadden ze een evaluatie vergadering over het ‘aardbeving project’. Bij deze vergadering kwam echt duidelijk naar voren dat de Indonesische mensen erg slecht zijn in dingen organiseren, alles uitstellen en vaak dingen op het laatste moment mededelen. Ze zijn zelf erg druk, maar houden dit voor zich omdat ze ons niet willen belasten met hun problemen. Terwijl de stagiaires juist zeiden dat ze meer om handen wilden hebben omdat ze zich af en toe flink vervelen omdat ze geen werk toegewezen krijgen. Dus het werd me al snel duidelijk dat je pro-actief moet zijn, constant dingen moet vragen en zelf taken moet creëren omdat je je anders kapot gaat vervelen. Na deze meeting zijn we naar een bruiloft gegaan. Ik vond het een vreemd idee om naar de bruiloft van vreemden te gaan, maar hier schijnt dat vrij normaal te zijn omdat Indonesiërs erg geïnteresseerd zijn in westerlingen. Op die bruiloft werd ik alweer aangekeken, nagegaapt en gefotografeerd. Het bruidspaar was gekleed in traditionele kleding, er werden dansen opgevoerd en er waren een aantal mensen die zongen voor het bruidspaar. Verder hebben we wat Indonesisch voedsel kunnen uitproberen, want er was een buffet bij de bruiloft. Na de bruiloft ben ik met Ellen (Canada) en Magda (Polen) naar de markt en een winkelcentrum geweest. De markt ziet er armoedig uit met allemaal houten standjes waar de producten van lagere kwaliteit zijn (wel goed genoeg hoor) en waar je moet onderhandelen. Het was daar erg druk met verkeer en maakte nogal een hectische indruk. Het winkelcentrum is pas net een maand geopend, het is herbouwd na de aardbeving van vorige zomer. Het moet westers zijn, met een pizzahut en KFC, maar ik vond het weinig voorstellen. Daarna zijn we naar Triksy’s (Indonesische Aiesec’er) huis gegaan. Haar moeder had een maaltijd bereid en daarna zouden we voetbal gaan kijken (Duitsland - Argentinië) maar ik heb Jessica gevraagd mij op te halen omdat ik doodmoe was van een nacht overslaan (donderdag op vrijdag) en de korte nacht van vrijdag op zaterdag (omdat ik om 6 uur op moest). Ik heb die avond heel even gebruik gemaakt van het Internet, omdat ik mijn ouders even wilde laten weten dat ik veilig aangekomen was.

Zondagochtend hadden we om 9 uur ’s ochtends met iedereen afgesproken voor een welkomst- en afscheidsreceptie, dus dat was weer vroeg dag. Dat is hier trouwens heel normaal, de stad begint vanaf 5 uur te leven omdat dan wordt opgeroepen voor het eerste gebed. Ik heb dan vaak moeite om weer in slaap te komen vanwege al de geluiden buiten (desondanks het feit dat Jessica een half uur buiten het centrum woont). De mensen hier zijn gewend aan een korte nacht, vaak gaan zij pas rond middernacht slapen, staan om 5 uur op en sommige gaan dan nog even naar bed maar ook maar heel even want de mensen beginnen hier rond 7 uur/half 8 met werken. De meesten maken vrij lange dagen. Tot dusver heb ik wel de impressie dat de meeste mensen niet veel hoeven doen, er zijn meer mensen aan het werk dan nodig is en je ziet veel mensen zomaar wat rondhangen. Ik en Jessica waren precies om 9 uur op de plek waar we hadden afgesproken, maar pas om half 11 was iedereen gearriveerd. Blijkbaar hadden sommige een ander meetingpoint doorgekregen en andere gingen er vanuit dat iedereen te laat zou zijn en hadden dit ingecalculeerd. We hebben toen wat spelletjes gedaan en er werden een aantal speeches gehouden (ik moest ook spreken als nieuweling). Daarna hebben we een kijkje genomen in het Minangkabau museum (traditionele cultuur van Padang). Er was een heleboel te zien van de cultuur in Indonesië op de verschillende eilanden en ook traditionele voorwerpen en kleding. Dat was erg interessant, vooral met de verhalen van de inlandse Aiesec’ers erbij. Helaas werden we continu achtervolgt door een gigantische groep kinderen die continu ongevraagd foto’s en filmpjes van ons aan het maken waren. Vooral van mij omdat ik blank en blond ben. Daarna zijn we naar het strand gegaan met zijn allen. Het strand is behoorlijk vies en iedereen moet met kleding aan zwemmen vanwege de religie. Er lopen heel veel mensen rond die dingen verkopen, zoals gefrituurde garnalen, gekookte pinda’s (ik wist niet dat je die kon koken!), warme maïskolven met pindasaus en kokos. In Padang schijnt de zon niet echt, het is erg bewolkt maar wel ontzettend warm. Je hebt ook tropische regenbuien die heel plotseling plaats vinden dus het is verstandig om altijd een paraplu bij je te hebben. Daarna heeft Jessica me opgehaald met de auto en zijn we naar het huis van haar nichtje gegaan. Dat huis was echt gigantisch en ze hadden een werkster in huis. Haar nichtje werd echt verlegen door mijn aanwezigheid en haar ouders waren erg vriendelijk en heel geïnteresseerd; ze stelden ontzettend veel vragen. Daarna ben ik met Jessica en haar zusje naar huis gegaan omdat haar opa en twee tantes en neefjes op bezoek waren. Deze mensen waren ook weer mega enthousiast om een westerling te ontmoeten. Ze vroegen me de oren van de kop (Jessica moest vertalen), nodigde me meteen uit om een keer een weekend te komen logeren en hebben wel honderd keer gezegd hoe knap ik was met mijn blanke, egale huid, blonde haar en smalle, lange neus (want hun hebben allemaal een dikke, platte neus). Ik kan echt niet begrijpen waarom die mensen ons zo mooi vinden en waarom ze zo tegen ons opkijken. Ik bedoel; wij reageren toch ook niet zo jegens zwarten mensen?! Ik voel me soms wel ongemakkelijk en weet nooit zo goed hoe ik moet reageren. Op zich vind ik het wel prima als iemand vraagt of hij/zij een foto van me mag maken enzo, maar het blijft onbegrijpelijk. Van kinderen kan ik het begrijpen, maar bijvoorbeeld op de bruiloft waren er vrouwen van in de 40 die vroegen of ze een foto mochten maken. Toch reageren ze allemaal verschillend; sommige maken ongevraagd foto’s, anderen vragen het gewoon; sommigen worden verlegen en durven niets te zeggen, anderen vragen je de oren van de kop; sommigen mensen zitten je echt aan te staren, terwijl andere mensen vrij normaal reageren (dit is wel overduidelijk de minderheid). Sommige mensen kunnen ook een paar woordjes Nederlands, vanwege het koloniale verleden. Maar om terug te komen bij mijn verhaal, die tantes waren erg aardig hoor. Ik moest er wel mee lachen, ondanks dat ze me af en toe in verlegenheid brachten. Ze waren echt aan het giechelen als pubers. Deze keer kreeg ik traditionele saté met rijstblokjes in saus te eten. Dat was wel erg lekker.

Oja, qua eten betreft moet ik erg wennen. Het is of super pittig of super zoet. Super zoet hou ik echt niet van, super pittig valt enigszins aan te wennen. Ze eten hier eigenlijk alleen maar rijst met kip/bief/vis, soms ook noedels. Groenten kennen ze hier niet echt, in sommige restaurants kun je wel ‘mixed vegetables’ bestellen, maar dat doen klaarblijkelijk alleen westerlingen. Gelukkig mag ik als ontbijt wat minder eten en brood. Ik heb een keer een kokosbroodje gehad, een broodje gevuld met pudding en vandaag brood met Nutella maar dat smaakte meer naar cake dan naar brood (het zag ook een beetje groenig). Jessica eet een groot bord noedels of rijst als ontbijt, onvoorstelbaar. Zij eten als ontbijt en lunch, een maaltijd wat wij beschouwen als avondmaal. Ik moet ook zeggen dat de meesten vrij stevig gebouwd zijn (dat vind ik ook niet heel gek als je zoveel eet op een dag!). Persoonlijk heb ik over het algemeen niet zo’n honger vanwege het warme weer.

Over mijn stage heb ik ook maar weinig te horen gekregen. Ik heb de Aiesec’ers en andere toerisme stagiaires flink uitgevraagd over mijn stage. Uiteindelijk ben ik vanochtend (maandag) met een Aiesec-meisje samen naar de Tourist Department gegaan met de Angkot. Een Angkot is een soort busje wat hier gebruikt wordt als openbaar vervoer. Het zijn kleine autobusje die gepimpt zijn en bestuurd worden door jonge jongens. De deur is eruit gesloopt en je stapt achterin in waar ze aan beide kanten leren bankjes hebben geplaatst. Vaak hebben ze dikke boxen erin gebouwd en draaien ze remix’en van westerse nummers, maar soms ook Indonesische popmuziek. Die bestuurders (jonge jongens) rijden echt als gekken, ze scheuren er zomaar op los. Er zijn geen vaste tijden en vast haltes. Als ze iemand langs de weg zien staan stoppen ze gewoon en ze proberen zoveel mogelijk mensen in hun busje te proppen. Je moet zelf in het Indonesisch heel hard (om boven de muziek uit te komen) ‘stop’ roepen als je eruit moet. Voor mij is dat behoorlijk lastig omdat ik alle wegen op elkaar vind lijken (ze hebben ook geen fatsoenlijke plattegrond van de stad). Je moet ongeveer 2000 Roepia afrekenen per rit (dat is ongeveer 20 eurocent). Ze hebben wel vaste routes trouwens. Je hebt verschillende kleuren Angkots (bijv. oranje, lichtblauw, donkerblauw, rood, wit). De Aiesec’ers en stagiaires hebben me verteld wanneer ik welke kleur Angkot moet nemen, tot dusver heb ik nog niet alleen hoeven gaan dus ik hoop heel erg dat het me gaat lukken alleen. Ik vind het persoonlijk nogal chaotisch en ingewikkeld allemaal… soms vraag ik me af of ik ooit ga snappen hoe deze stad in elkaar zit… Maar over mijn stage. We kregen eerst een presentatie van Putra, onze baas. Hij heeft een korte presentatie gehouden over de stad Padang en de cultuur. Dat was wel erg interessant, vooral omdat ik al dingen herkende van wat ik gelezen heb over Padang, wat ik ervaren heb tijdens mijn eerste dagen hier, en wat ik zondag gezien heb ik het museum. We kregen ook wat te eten en een cakeje (mierzoet! Bahbah). De man was erg vriendelijk en heel enthousiast om mij te ontmoeten (hij heeft in Wageningen gestudeerd en begon meteen in het Nederlands; ‘hallo, hoe gaat het met jou?’), erg grappig! We waren trouwens met zijn 4’en, Magda (Polen), Jonathan (Duitsland), een jongen uit Engeland en ik. Voor ons vieren is het onze eerste werkdagen er zijn 5 anderen die al een weekje of twee stage lopen; 4 fransen (2 meisjes en 2 jongens) en een Slowaakse jongen. Uit Putra’s verhaal konden we opmaken dat we alleen de algemene taak hebben om toerisme in Padang te promoten maar we kregen verder geen duidelijke instructies. Hij zei dat we zelf mochten bepalen wat voor project we zouden creëren. De vaste arbeiders waren meer aan het kletsen, rondkijken en sigaretjes aan het roken dan dat ze aan het werk waren. In het office is geen draadloos internet, dus we zullen voornamelijk in een restaurant/café werken wat heel dichtbij ligt omdat ze daar draadloos internet hebben. Daar heb ik nu ook mijn hele ochtend doorgebracht. We hebben met zijn 8’en een beetje gebrainstormd voor een project; waarschijnlijk gaan we proberen via internet (facebook, wikipedia, forums en andere websites) om Padang te promoten als toeristenplaats. We zijn ook van plan om een project op te starten om het strand wat schoner te krijgen en toeristenfolders en plattegrondjes te ontwikkelen. Het probleem is dat het tourism department geen geld heeft, dus we moeten geld zien te krijgen van sponsors. De fransen kwamen al met een idee om langs hotels te gaan voor geld in ruil voor promotie van hun hotel. Verder hadden zij het idee om grote merken te contacteren voor geld in ruil voor reclame. Het grootste probleem is dat je geen prullenbakken vind in de stad en op het strand, waardoor alles erg vies is. De baas vertelde ons dat hij ook regelmatig excursies organiseert in de buurt van Padang, zodat we wat kennis opdoen over toeristische plaatsen dicht bij Padang. Dat klinkt allemaal super leuk! Er is ook een TBOX van Aiesec zelf; er worden projecten georganiseerd door Aiesec zelf om toerisme te promoten op scholen. Morgen moeten we al een presentatie gaan houden op een school in een andere stad om ons land te promoten. Ik zal vandaag dus nog even snel een presentatie in elkaar moeten flantsen in simpel Engels. Zaterdag is er één of andere seminar, maar niemand weet wat het precies inhoudt.

Mijn medestagiaires willen nu ergens gaan lunchen, dus ik moet een eind breiden aan mijn verhaal. Ik hoop dat ik jullie een beetje een goede indruk heb kunnen geven van wat ik hier meemaak. Het is moeilijk te beschrijven omdat voor mij ook alles vreemd en anders is. Zoveel indrukken om te verwerken. Ik moet zeggen dat ik me gisteren en vandaag wel wat beter voel, maar de eerste dagen had ik een flinke cultuurshock omdat echt ALLES anders is. Ik denk dat ik er nooit totaal aan zal wennen, maar het begint wel enigszins te wennen nu. Mijn stage en medestagiaires zijn in ieder geval erg leuk en we hebben al genoeg plannen om te gaan reizen. Ook mijn gastgezin is erg aardig en het huis bevalt me goed (het enige nadeel is dat ze zover van het centrum wonen).

Ik hou jullie op de hoogte! Foto’s komen zo snel mogelijk!

Groetjes, Nicole