Eerste week zit er al weer op…!

Hallo allemaal,

Dit wordt mijn tweede berichtje vanuit Padang. Ik heb inmiddels ook de foto’s van het eerste reisverslag online geplaatst.

Ik zal verder gaan bij maandagmiddag na de lunch. We hadden om 17uur een meeting in de Aiesec office voor PBOX in Tourism (een Aiesec project om toerisme te promoten onder de jeugd, dus voor schoolleerlingen). De Aiesec’ers hebben ons uitgelegd wat de promotie op de school inhield (voor dinsdag) en hoe we ons moesten voorbereiden op de seminar van zaterdag (we moesten een presentatie over ons land houden en een discussiegroep leiden over een specifiek onderwerp – mijn onderwerp was overheidsupport voor toerisme in Nederland). Verder moesten we een T-shirt kopen van TBOX, zodat we allemaal hetzelfde t-shirt dragen tijdens de seminars (er zal elke zaterdag een seminar zijn, dus dat is een beetje vervelend i.v.m. tripjes in het weekend). Daarna hebben we buiten wat staan kletsen met de stagiaires en Aiesec’ers. Uiteindelijk ben ik samen met Olin en andere stagiaires met de Angkot naar huis gegaan.


Dinsdag ochtend heb ik ontbeten met een meisje uit Vietnam die klaarblijkelijk een nacht in ‘ons’ huis heeft geslapen, daarna ben ik alleen met de Angkot naar stage gegaan. We hebben die ochtend meer voor onze ontspanning op internet gezeten en de PowerPoint presentatie over ons land gemaakt, dan dat we voor de Tourism Department bezig waren. Om 12 uur zijn we met de Aiesec’ers en stagiaires voor PBOX Tourism naar een school gegaan om ons project te promoten. De school ligt niet in Padang; het was ongeveer een uurtje rijden met de gehuurde bus. De promotie voor de seminar bestond uit een promotiefilmpje, een korte introductie van alle stagiaires en daarna mochten de leerlingen (tussen de 15 en 25 jaar) ons vragen stellen. De leerlingen studeren Engels en waren daarom erg blij dat ze met ons konden spreken. Na afloop hebben we nog 100x op de foto gemoeten en een heleboel gesprekjes moeten voeren. Maar ons doel was bereikt: ze zouden zaterdag naar de seminar komen. Toen we terug wilden gaan, was Hugo (franse jongen) opeens zijn telefoon kwijt. Na veel gezoek en fouilleren kwamen we er achter dat de bestuurder zijn telefoon had gejat. Het was echt heel raar allemaal, want de man toonde geen emotie en leek zich helemaal niet te schamen voor wat hij had gedaan. We hebben maar zo normaal mogelijk gedaan, want de man moest ons immers nog veilig terugbrengen naar Padang. Daar hebben we nog een hapje gegeten en toen ben ik weer met de Angkot naar huis gegaan (deze keer verliep het ietsje minder soepel), zodat ik voor het donker thuis zou zijn.

Woensdag heb ik gewerkt van 9:00 tot 13:00 in Fellas (onze werkdagen zijn van 9 tot 13u i.p.v. 10 tot 15u zoals in mijn job description stond en we werken van maandag t/m donderdag, dus we zijn altijd op vrijdag vrij) en daarna heb ik nog aan mijn presentatie gewerkt en wat gekletst met de mensen daar (twee Nederlandse meisje en de baas van Fellas hadden goede reistips, ook Pedro, een Braziliaanse surfer). ’s Middags hebben we de tropische regenbuien kunnen ervaren (super harde regen en duurt uren). Daarna met de angkot naar huis gegaan, maar ik wist niet goed welke richting ik op moest (ik wist wel dat ik de oranje angkot moest hebben). De chauffeur is heel vaak gestopt om aan willekeurige mensen te vragen of ze wisten waar mijn eindbestemming was (ik had de eindbestemming in het Indonesisch op mijn telefoon staan). Uiteindelijk ben ik toch goed en veilig thuisgekomen.

Donderdag verzamelden we om 8 uur ’s ochtends bij het tourism department om naar een natuurreservaat te gaan. Ik was met Jessica haar ouders meegereden die ochtend, zodat ik een keertje niet alleen met de Angkot hoefde maar lekker luxe met de auto. We hebben eerst Jessica’s moeder afgezet bij de bank waar ze werkt, daarna zijn haar vader en ik in een restaurantje gaan lunchen. Ik heb ‘Soto Padang’ gehad als ontbijt, dit is een soort soep gevuld met vermicelli en vlees en je krijgt een bord met rijst en kroepoek erbij. Best een stevig ontbijt, maar het begint onderhand een beetje te wennen. Ik vond het erg lekker! Maar ik had niet net als Jessica’s vader mijn hele soep gevuld met ketjap, vinaigrette en vooral sambal en andere superpittige specerijen. Zijn ‘soep’ zag rood van de specerijen, terwijl de mijne nog lekker helder was haha. Daarna heeft hij me afgezet bij het office. Wel leuk om zo met je nieuwe ‘vader’ te ontbijten in een restaurant; hij heeft me een heleboel vertelt over zijn studietijd (hij is nog bezig om zijn PhD te halen en ondertussen werkt hij als leraar aan de universiteit). Putra en een politieagent reden ons naar de locatie. Daar kregen we wat te eten en drinken, en de gelegenheid om ons in te smeren met anti-insecten crème. Vervolgens zijn we met twee inlandse gidsen de natuur ingetrokken. Deze gidsen hadden messen bij om een pad te maken door de ‘jungle’. We hebben vele steile afdalingen en flinke klimmen moeten maken, wat erg lastig was omdat alles vrij nat was waardoor je gemakkelijk uitgleed. Verder moesten we oppassen voor bloedzuigende insecten (ze hadden ons van te voren al aangeraden om lange broeken en T-shirt lange mouw te dragen). Gelukkig heeft Putra me flink geholpen tijdens de wandeling, want ik ben niet zo’n held en avonturier. Ik mocht zijn rugzak vasthouden, dus elke keer als ik uitgleed of viel kon ik me ergens aan vastgrijpen. We zijn ook een aantal rivieren overgestoken, dus het werd een lekker natte en modderige bedoeling. We hebben watervallen en heel veel soorten planten (een chocoladeboom!) en insecten (super grote vlinders en veel, voor mij onbekende, insecten) gezien. Als beloning mochten we aan het einde van onze tocht zwemmen in de rivier. In Indonesië is het heel gewoon voor vrouwen om met kleding aan te zwemmen omdat je je lichaam moet bedekken i.v.m. het geloof (islam). Het heeft uren geduurd voordat mijn spijkerbroek en all stars weer droog waren… Na ons avontuur zijn we met zijn allen gaan eten in een restaurantje. Dat restaurant was echt super mooi, gebouwd in Minangkabau stijl (daken in de vorm van Buffalo hoorns). Het gebouw was van hout en open van alle kanten (dus eigenlijk alleen een dak). In het midden had je een vijver waar vissen in zwommen en rondom allemaal nissen met grote lage houten tafels en ruimte eromheen om te zitten (je moet op de grond zitten). Het is ook heel gewoon in Indonesië om je schoenen uit te doen voordat je een huis binnentreed, zo ook in dit restaurant voordat je aan tafel gaat. Er werden allemaal verschillende schaaltjes met eten gebracht. In dit restaurant was het ook de bedoeling dat je met je handen eet. Het eten was erg lekker en het was erg gezellig! Daarna zijn we nog eventjes naar het strand gegaan en daarna hadden we een bijeenkomst van PBOX in Tourism om te praten over de voortgang van de voorbereidingen voor de seminar van zaterdag. Daarna konden we eindelijk naar huis om ons lekker op te frissen. Ik heb die avond mijn kleding nog gewassen. Echt een rare wasmachine hebben ze hier! Je moet de machine zelf vullen met water via een tuinslang en onderin zit de ronddraaischijf. Je kunt alleen tijd instellen, dus je wast altijd met hetzelfde aantal toeren en het water is altijd koud. De tweede ronde moet je wassen met schoon water (niet met wasmiddel zoals de eerste keer). En dan hebben ze nog een vakje wat een droogtrommel moet voorstellen, maar het is meer een soort centrifugeerprogramma. Ook hier kun je alleen de tijd instellen, maximaal 5 minuten. In mijn gastgezin ga je via de keuken naar buiten waar we het washokje hebben (in de open lucht). Na het wassen en ‘drogen’, hang je je kleding op aan de waslijn. Dus de wasmachine is zo slecht nog niet, het is gewoon een primitieve uitvoering van onze wasmachine waarbij je nog een hele boel zelf moet doen. Het grootste nadeel was dat er super weinig water uit de tuinslang kwam waardoor het meer dan een half uur duurde voordat de wasmachine eindelijk vol water stond! Als avondeten heb ik garnalen gehad met chilisaus en rijst. Jessica eet de garnalen op zonder ze te pellen, bahbah! Daar heb ik toch maar even ‘nee’ tegen gezegd! We hebben nog wat gekletst en daarna ben ik gaan slapen.

Vrijdagochtend kon ik weer lekker met Jessica meerijden (met de auto!); we hebben drie meiden opgehaald (waarvan een Nederlandse stagiaire). We zijn weer gaan ontbijten bij het restaurant waar je de lekkerste ‘Soto Padang’ hebt. Daarna heeft Jessica mij afgezet bij de tourism department waar ik had afgesproken met mijn medestagiaires. We zouden die dag naar het strand gaan. José, een Spaans/Cubaanse jongen, wist een mooi strand op een ‘verlaten’ eiland dicht bij Padang. We hebben een paar lokale mensen kunnen charteren om ons met hun houten bootje op het eiland af te zetten en later die dag weer op te halen. Het was wel echt relaxed om als enigen op dat eiland te zijn, konden we lekker in bikini zwemmen! Het vinden van lokale mannen die ons naar het eiland wilden brengen was ook een avontuur op zich. De eerste mensen probeerden ons af te zetten door veel geld te vragen voor de overtocht (althans, veel geld voor Indonesische begrippen). We zijn daardoor verder gaan zoeken, onderweg zijn we nog in een truck geklommen zodat we niet hoefden te lopen (we leken wel een stel dieren die vervoerd moesten worden). Maar uiteindelijk hebben we mensen gevonden die ons voor een redelijke prijs naar het eiland wilden brengen. We hebben daar lekker gezwommen en gezonnebaad. Rond (Nederlandse) etenstijd zijn we weer aan onze terugtocht begonnen. Het was half 8 voordat ik weer thuis was (we waren nog een beetje verdwaald en hadden wat problemen met de juiste angkot vinden etc.). ’s Avonds heb ik nog wat voorbereid voor de seminar van de volgende dag. Oja, mama belde nog met het goede nieuws dat ik een voldoende heb voor mijn bachelor thesis (dus ik heb mijn bachelor binnen!!!).

Vanochtend moesten we weer om 8 uur bij het Aiesec office zijn om voorbereidingen te treffen voor de seminar die om 9 uur zou starten. Uiteindelijk hoefden we niets voor te bereiden (want dat deden de Aiesec’ers) en we begonnen pas om half 10. Dat betekent dat ik 1,5 uur langer had kunnen slapen!!! (ik kan wel wat slaap gebruiken; ik slaap echt véél minder dan in Nederland omdat ze hier laat naar bed gaan en supervroeg opstaan). Er was een half uurtje gereserveerd voor Putra (onze baas van de tourism department) en sponsors om te spreken, maar dat half uurtje liep echt heel erg uit. Wij zouden eigenlijk om 10 uur aan onze landenpresentaties beginnen maar dat werd 11 uur. Dus van 8 tot 11uur hebben we ons moeten vervelen (de voorgaande speeches waren in Bahasa Indonesia, dus we verstonden er niets van). De landenpresentaties en discussiegroepen waren op zich wel leuk. Aan het einde vroeg iedereen weer om foto’s, facebook en telefoonnummers. Erg vervelend vind ik dat toch. Daarna zijn we met een grote groep ergens gaan lunchen. Na de lunch was het al 16 uur ’s middags en zijn we naar Fellas gegaan (waar ik nu nog steeds ben) zodat we even kunnen internetten.

Morgen willen we eigenlijk naar een meer gaan, 2 uur rijden van Padang, maar eigenlijk moeten we naar een workshop van het aardbeving project want de Aiesec’ers hier hebben echt een sterk gevoel voor solidariteit. De aardbeving project stagiaires waren vandaag ook aanwezig bij onze seminar, maar dat moet echt doodsaai zijn geweest voor hen… het duurt uren en is niet mega interessant. Maargoed, we zullen zien.

Bedankt voor jullie leuke reacties en sorry voor de spelfouten van de vorige keer (ik heb het niet nagelezen vandaar).

Tot het volgende bericht en geniet van de finale van de wereldcup! (ik zou willen dat ik in Nederland in de kroeg zou zijn!!!!!!!!)

Groetjes, Nicole

P.s. foto’s op http://picasaweb.google.nl/110715164778159203000?feat=email