Beelden zeggen soms meer dan woorden…

Hallo iedereen!

Ik ben weer veilig en wel terug in Padang! Bovendien kan ik een topvakantie aan mijn lijstje toevoegen; een vakantie om nooit te vergeten!

Ik zal beginnen bij het begin. Onze reis begon donderdag 29 juli in de avond. Ik vertrok in een gezelschap van 5 man (Magda uit Polen, Konstantinos (Dinos) uit Griekenland, Jonathan (John) uit Duitsland, Tair uit Engeland en ikzelf). Om 7 uur ’s avonds zou onze vlucht vertrekken naar Jakarta. Uiteraard hadden we vertraging. We arriveerden ’s avonds laat in Jakarta. Ik had telefonisch een reservering gemaakt voor de eerste twee overnachtingen in Jakarta. De man had een boeking voor mij gemaakt onder de naam ‘Nicole from the Netherlands’. Natuurlijk kun je op je klompen aanvoelen dat dit niet erg betrouwbaar is; en jawel, aangekomen bij het hostel kregen we te horen dat er geen reservering was doorgegeven en dat het hostel helemaal vol was. Leuk begin van de reis. Vrij lastig ook om rond middernacht nog een slaapplek te vinden in de hoofdstad van Indonesië tijdens hoogseizoen. Uiteindelijk hebben we een prima kamer gevonden met een tweepersoonsbed. Tair bleef bij familie van zijn gastgezin slapen, dus we bleven nog met 4’en over. De vrouwen in het bed en de mannen op de grond. Mij heb je niet horen klagen! De volgende dag hebben we de stad bekeken, o.a. het monument (Monas) en het oude koloniale centrum (Batavia). Er waren nog veel restanten te zien van de Nederlandse koloniale tijd, zoals VOC gebouwen en pakhuizen. Persoonlijk vind ik Jakarta maar een vieze en drukke stad. Er ligt ontzettend veel afval in de straten, er is heel veel verkeer en het stinkt (afval en uitlaatgassen). ’s Avonds zijn we met Tair en het gezin waar hij verblijft meegegaan. Die ‘gastoom’ heeft ons rondgereden met de auto. Je merkt echt dat de steden hier meer gaan leven tijdens de avond. Wederom hebben we die nacht met 4’en in een tweepersoonskamer geslapen, wel een ander hotel dit keer.

Zaterdag heb ik met Magda en Dinos de trein genomen naar Bogor (een uurtje reizen). Daar hebben we de botanische tuinen bezocht. Ik vond het een prachtige park, maar ik heb weinig bijzondere planten gezien om eerlijk te zijn. Misschien kwam dat omdat we geen gids hebben gehuurd, ik weet het niet. Aan het einde van de middag hebben we de trein terug naar Jakarta genomen, waar Tair en John op ons stonden te wachten. Vanaf dat moment sloten twee nieuwelingen zich aan bij het gezelschap; Imam, een Indonesisch neefje van Tair’s gastgezin en een vriendin van John uit Noorwegen (zij loopt stage in Singapore). We hebben die avond de trein naar Bandung genomen. Imam heeft vrienden in Bandung wonen en stelden ons voor om daar te overnachten. Zijn vrienden leven in een studentenhuis; dat was te zien. Het leek verreweg niet op de huizen van onze gastgezinnen. Het ontbrak aan meubilair, de vloeren waren smerig en je kon zien dat de lakens op de (op de grond liggende) matrassen zelden/nooit gewassen worden. Natuurlijk wilden we niemand voor het hoofd stoten, maar na twee nachten weinig slaap was ik wel toe aan een goede nachtrust in een normaal en schoon bed. Magda had al dagen buikpijn; dat hebben we uiteindelijk als excuus gebruikt om een hotelletje te boeken. Magda en ik hebben die nacht dus in een hotel geslapen, terwijl de anderen bij Imam’s vrienden verbleven (zij vonden dat prima omdat ze het liefst low budget reizen).

Zondag hebben we een minibusje gehuurd voor de reis van Bandung naar het vissersdorpje Batu Karas. Deze reis van west/noord Java naar midden/zuid Java duurde ongeveer 6 uur. Onderweg hebben we kunnen genieten van de prachtige natuur (bergen, rijstvelden etc.) en de kleine dorpjes. Laat in de middag konden we eindelijk een frisse duik nemen in de zee, héérlijk. Ook was het een verademing om de frisse lucht van een klein dorpje aan zee in te kunnen ademen en van de stilte en fluitende vogels te genieten na de drukke, stinkende en drukkend hete steden (Padang, Jakarta & Bandung). Vanaf dat moment kregen we allemaal een écht vakantiegevoel. Daar moest natuurlijk op gedronken worden! Die avond hebben we genoten van een koud biertje en een heerlijke maaltijd (Magda en ik hadden samen een kip besteld van de grill… ik heb nog nooit zoveel jaloerse gezichten gezien haha). Voor de volgende dag hadden we een trip geboekt. ’s Ochtends kwam onze gids met 4 scooters aan. Ik ben bij Dinos achterop gegaan, Magda bij John, Tair bij Imam en het meisje uit Noorwegen bij de gids. Zo zijn we naar de Green Canyon gereden. We hadden geluk dat de trip doorging want ik hoorde van een Nederlands gezin dat de voorgaande dagen de trip gecancelled was vanwege het weer (ontzettend veel regen waardoor het waterpeil te hoog was, de rivier te wild en te bruin). Maar wij konden gelukkig wel met een boot de Green Canyon op. Helaas hadden wij pech omdat de motor halverwege afbrak vanwege een houten tak. Gelukkig was er binnen no time een nieuwe boot. We hebben mooie watervallen, snelle stromingen en prachtige rotsen gezien. Helaas was het water nog steeds vrij bruin i.p.v. groen vanwege de hevige regenbuien van de voorgaande dagen. We hadden de mogelijkheid om van een rots de snelle stroming in te duiken om zo terug te gaan met de stroming van de rivier. We hebben dus lekker kunnen zwemmen in de Green Canyon. Op de terugweg zijn we met de scooters over een bamboebrug gereden. Erg vet! Het kraakte flink en lijkt me ook vrij moeilijk als bestuurder om in rechte lijn te blijven rijden. Die middag heb ik ook zelf scooter proberen te rijden; in het dorp en omgeving was het vrij rustig en geen politie te bekennen dus dat was de perfecte gelegenheid! Wel moest je flink opletten op de gaten in de weg. Daarna hebben we wat gerelaxed rondom onze bungalow en op het strand. De jongens hebben zelfs een poging tot surfen gedaan. ’s Avonds zijn we gaan uit eten en tevreden en voldaan vroeg in ons bedje gekropen.

Dinsdag zijn we met een minibusje afgezet bij het dichtstbijzijnde treinstation. De weg ernaartoe was verschrikkelijk omdat we bijna twee uur lang over een zandpad met ontzettend veel holen en gaten moesten rijden. Gelukkig maakte het prachtige uitzicht het een beetje goed; we hebben dorpen, rijstvelden en rivieren gezien. Vervolgens hebben we de trein naar Yogjakarta genomen, waar we laat in de middag aankwamen. Dit is de stad waar Imam studeert, dus hij kon ons weer een slaapplek aanbieden. Hij informeerde ons dat er maar maximaal 5 matrassen waren. Na de ervaring van de vorige keer heb ik mezelf maar ‘opgeofferd’ om een hotelletje te zoeken. Magda sloot zich bij mij aan. We hebben samen een schoon, goed en goedkoop hotelletje gevonden in het midden van het centrum. Daarna zijn we wat gaan eten en hebben we een batik kunst exhibitie bezocht. Toen hebben we wat rondgewandeld richting het sultanpaleis en vanaf daar hebben we een fietstaxi genomen om wat meer van de stad te kunnen zien. Laat die avond zijn we naar een club gegaan waar rockbandjes optraden. De volgende dag hebben we weer motorfietsen gehuurd om Prambanan (de Hindu tempels) te bezoeken. We zijn die dag pas laat vertrokken omdat we gewacht hebben op Dinos die naar het immigratie office moest om zijn visum te verlengen (erg slim om dat zolang uit te stellen zodat je het moet regelen tijdens je vakantie, maargoed). We waren net 5 minuten in Prambanan toen John zijn enkel verzwikte toen hij een sprong wilde maken voor een mooie foto. Binnen no time had hij een ontzettend dik ei op zijn enkel. Voor een ‘boulé’ (Bahasa Indonesia voor ‘buitenlander’) bellen ze natuurlijk meteen een ambulance. John is toen samen met Imam (de Indonesische jongen) en Tair (arts in opleiding) naar het ziekenhuis gegaan. Ik, Magda en Dinos hebben ondertussen de Hindu tempels bekeken. Daarna hebben we een flinke tijd moeten wachten omdat de jongens de tempels nog moesten bekeken nadat ze terugkwamen uit het ziekenhuis. Gelukkig had John zijn enkel alleen maar verzwikt, niet gebroken. Met een kompres en een verbandje was het opgelost. Daarna hebben we nog wat rondgereden met de motoren in Yogjakarta. De jongens besloten om die avond naar de bioscoop te gaan. Belachelijk idee als je het mij vraagt; dat kun je ook in Europa! Magda en ik hebben die avond wat rondgekeken in souvenirwinkels en wat gedronken met de mensen van het hostel. Echt een heerlijk sfeertje; ze spelen wat gitaar en drinken bier/wijn etc. Zij hebben ons ook nog wat leuke plekjes in Yogjakarta laten zien die avond, o.a. een plein met twee bomen die echt meters uit elkaar staan. Naast die twee bomen staan twee stenen muurtjes. Ze blinddoeken mensen die op een flinke afstand midden tussen de twee bomen staan. De taak is om tussen de twee bomen door te lopen (dat is dus gewoon in een rechte lijn lopen). Het was echt ontzettend hilarisch want iedereen loopt super schuin (sommige zelfs met een flinke vaart tegen de muur aan). Het blijkt dus veel moeilijker te zijn dan het lijkt. De volgende dag heb ik met Magda het sultanpaleis van binnen bezocht en we zijn naar de traditionele markt geweest. ’s Middags zijn we naar Borobodur (de Boeddha tempels) gegaan. De Indonesische jongen en het meisje uit Noorwegen zijn niet verder gereisd dan Yogjakarta.

Vrijdagochtend zouden we om 09:00 vertrekken met de bus naar Bromo, ons was verteld dat we een eigen minibusje zouden hebben met chauffeur. We hadden deze trip geregeld via ons hotel. Magda en ik hadden die ochtend nog wat souvenirs gekocht en kwamen rond kwart voor 9 weer terug in het hotel. Daar stond een boze dame van het reisbureau op ons te wachten met de mededeling dat er een bus vol mensen op ons stond te wachten en dat we om half 9 zouden vertrekken. Verder wilde ze weten waar onze vrienden bleven want er stond een andere bus te wachten bij het immigratie office (we hadden in het hotel gevraagd of we Dinos daar op konden halen omdat hij die ochtend om 9 uur zijn visum op moest halen). Ze hadden echter niet begrepen dat John en Tair gewoon naar het hotel zouden komen en niet naar het immigratie office. Dus ik heb John snel ge-sms’t dat hij maar beter laat kon komen, zodat we wat tijd konden rekken voor Dinos, die inmiddels had laten weten dat de werknemers van het immigratie office hem hadden gezegd een half uur te wachten. Om kwart voor 10 waren we eindelijk bij het immigratie office en vertrokken Magda en ik in een bus (vol met geïrriteerde en boze medepassagiers) en de jongens (waarschijnlijk ook met boze medepassagiers) in een andere bus richting Bromo. Magda en ik kwamen ongeveer 5 uur later dan gepland aan in het dorpje Bromo. De jongens waren iets eerder in het hotel, maar ook laat in de avond. Onze chauffeur sprak geen Engels en wist klaarblijkelijk niet bij welk hotel hij ons af moest zetten. De jongens stuurden ons ook geen gegevens over het hotel. We werden eerst naar een hotelkamer gebracht, die we vervolgens weer verzocht werden te verlaten en weer in de bus te stappen. Uiteindelijk werden we weer uit de bus gezet en twee lokale Indonesische mannen lieten ons een kamer zien (het was toen bijna middernacht). Magda vroeg waar de badkamer was en zag toen een man voor de tv op de bank liggen. Al snel rinkelde er een belletje; dit was geen hotel, maar gewoon een huis van iemand. Woedend probeerden we de mannen mede te delen dat we voor een hotel betaald hadden en dat ze ons daar onmiddellijk naartoe moesten brengen. Inmiddels was ik toch wel een beetje bang aan het worden. Maargoed, mijn geschreeuw en boze gezicht liet de mannen realiseren dat ze niet met ons konden sollen. Binnen 5 minuten waren we in het juiste hotel. Echter geen jongens te bekennen, en het leek hen ook baggerweinig te interesseren want ze belden/sms’te niet eens. We hebben hen de volgende ochtend toch even duidelijk gemaakt dat ze zich toch wel iets meer om ons hadden kunnen bekommeren. Die nacht was zomaar een korte nacht; rond middernacht in bed en om 03:30 werden we weer gewekt voor de jeeptour (die Magda en ik alleen zouden doen; de jongens wilden daar geen geld aan uitgeven). We zijn die ochtend met de jeep naar een viewpoint gereden waar we de zonsopgang konden zien met uitzicht op de Bromo vulkaan. Het was echt prachtig, maar er waren teveel toeristen daar. Ongelooflijk hoeveel jeeps er geparkeerd stonden en hoeveel mensen er op het plateau stonden te dringen om mooie foto’s te kunnen maken. Maargoed, het uitzicht was het waard. We waren trouwens ook helemaal niet voorbereid op lage temperaturen, dus we hebben wel een beetje kou geleden (ondanks de vele lagen kleding). Na het viewpoint zijn we met de jeep naar de Bromo vulkaan gebracht, die we vervolgens beklommen hebben. Rond de middag zijn we met de bus vertrokken richting Bali. Wederom met vertraging; er was iets mis met de motor waardoor we anderhalf uur later dan gepland vertrokken. In het begin was het snikheet in de bus, het zweet stond op mijn rug. Aan het einde van de rit was ik aan het kleumen van de kou (vanwege de airconditioning). Ook de organisatie was niet alles; de gecalculeerde tijd was exclusief stops. We kwamen pas ’s avonds laat in Bali aan. Toen de taxi genomen naar het hotel, opgefrist en de kroeg in. Eerste echte stapavond in weken! We hebben ons toen weer samengevoegd met de vier Fransen (Hugo, Jacques, Mathilde en Caroline), Jennifer (Duitsland) en Giovanna (Brazilië).

Zondagochtend hebben we lekker uitgeslapen, Westers ontbeten en onze kleding naar de wasserette gebracht. Daarna heb ik met Magda een scooter gehuurd; ik achterop. We zijn naar het zuiden gereden; naar de Hindu tempels en het PadangPadang strand. In één woord; adembenemend! Achteraf bleek dat het niet zo slim is om met twee blonde dames zonder scooterrijbewijs en ervaring op pad te gaan. De benzine was halverwege op waardoor de scooter niet meer startte en we hebben een lichtelijk ongelukje gehad. Tsja, zelfs als je een ervaren rijder bent is het lastig om in Indonesië de weg op te gaan, want het is megadruk op de weg, ze halen je links en rechts in en rijden als gekken. Lesje geleerd dus! Bali is niet zoals Batu Karas (verlaten en rustig, ideaal voor een eerste scooterles)… ’s Avonds ben ik gaan uiteten met Magda, Jacques en Jasper. Jasper is een Nederlandse jongen die ik heb leren kennen in de Indonesische ambassade in Den Haag toen ik mijn visum aan ging vragen. Ik had zijn visitekaartje en heb hem ge-sms’t toen we aan onze rondreis begonnen. Hij heeft een eigen reisorganisatie en was behulpzaam met het plannen van onze reis. Hij was ook in Bali die dagen dat wij er waren en kon een gaatje vrij maken om wat leuks mee te gaan doen. Na het eten heeft hij me nog wat leuke plekjes in Legian laten zien. Was heel fijn om weer even in mijn moedertaaltje te kunnen spreken (maar ook lastig; ik betrapte mezelf erop dat ik soms onbewust in het Engels begon te praten). De dag erna heb ik wat gewinkeld met Jenni en Magda en daarna een strandwandeling gemaakt. ’s Avonds hebben we maar wat rondgehangen in de hotelkamer met een pilsje in de hand en muziek op. Rond middernacht zijn we pas gaan uit eten en toen hebben we hals over kop besloten om om 2 uur ’s nachts te vertrekken voor een dagtripje. Jenni, Giovanna, Magda, Jacques en ik zijn dus om 2 uur vertrokken met een minibusje richting Lovina strand. Vroeg in de ochtend kwamen we daar aan en zijn we met een boot de zee op gegaan om dolfijnen te spotten. Er waren echt ontzettend veel boten op zee met hetzelfde doel; heel toevallig zagen we in één van die boten Hugo en zijn vriendin (zij waren de dag ervoor vertrokken om rond te reizen in Bali) en een Nederlands gezin die ik had gesproken in Batu Karas, Java. Na vele dolfijnen en de zonsopgang gezien te hebben zijn we doorgereden naar de hotsprings. Echt een verademing om in een warm zwembad te springen ten midden van prachtige natuur vroeg in de ochtend na een nachtje slaap overgeslagen te hebben. De volgende bestemming waren Hindu tempels aan een meer, rijstvelden en andere Hindu tempels. Het was inmiddels alweer halverwege de middag en Magda had de impressie dat onze chauffeur af en toe half in slaap doemelde (vrij begrijpelijk na meer dan 12 uur werken). Dat was toch wel even beangstigend, maar met de muziek aan en continu vragen stellend aan de chauffeur zijn we toch weer veilig bij ons hotel aangekomen. ’s Avonds zijn we weer opstap geweest. Ik en Magda hebben het niet te laat gemaakt omdat we de volgende dag om 06:30 weer werden opgehaald om naar de haven te gaan waar we de boot naar Lombok zouden nemen.

Woensdagochtend stipt om 06:30 stonden Magda en ik paraat. Helaas realiseerde Giovanna zich rond die tijd dat ze haar spullen nog moest pakken en ontdekte Dinos dat Jacques die nacht niet thuis was gekomen. Achteraf kwamen we erachter dat Jacques in de club in slaap was gevallen en rond 07:00 gewekt werd door het personeel. We zijn die ochtend dus zonder hem vertrokken. We hadden een snelle boot die eerst in Lombok zou stoppen en vervolgens naar Gili Trawangan (1 van de 3 Gili eilanden) zou gaan. Het was een behoorlijk grappig aanzicht in de boot, niemand voelde zich goed. Iedereen was ziek, zwak of misselijk. Waarschijnlijk door de stapavond van te voren. Uiteindelijk zijn we allemaal op het dak van de boot beland om wat frisse lucht te krijgen. Aangekomen op Gili Trawangan (de partyeiland van de drie), besloten we om een boot te nemen naar Gili Air (een rustiger eiland). We hebben toen geluncht in een restaurant aan zee met alleen maar bamboe meubilair en houten hutjes. De mannen zijn toen op zoek gegaan naar een slaapplek. Daarna hebben we gezwommen in de zee en met de meiden rond het eiland gewandeld (duurt ongeveer een uur). We hebben onze ogen open gehouden voor een grotere en betere bungalow voor de volgende twee nachten want degene die de mannen geregeld hadden was eigenlijk maar voor 2 personen en wij waren met 4 meiden (Giovanna, Jenni, Magda en ik). We hebben wel een extra matras gekregen en Magda heeft in de hangmat op de veranda geslapen. Dat beviel haar zo goed dat ze alle nachten in een hangmat heeft geslapen, ondanks dat we de twee daaropvolgende nachten genoeg ruimte hadden in bed (in de grotere bungalow, met schonere en betere badkamer, rustiger gelegen en met zeezicht). Nadat we die ochtend verhuisd waren hebben we een snorkeltour gedaan met een boot met glazen bodem. We hebben prachtige koralen, kleurrijke vissen en schildpadden gezien. We hebben ook aangelegd op Meno eiland (nickname: Robinson Crusoë eiland). Daar hebben we het meer gezien en het vogelpark. In het vogelpark hadden ze tropische Aziatische vogels en een krokodil. Helaas was de Komodo draak 3 maanden geleden ontsnapt. Op de terugweg naar de kust hebben we een rijpe kokosnoot gevonden en die lekker genuttigd. We hebben wat gerelaxed in één van de bamboehutjes aan zee. We kwamen de jongens die ochtend tegen op zee; wij op een privé boot met de vier meiden en de jongens in een overvolle boot. We hadden ze die ochtend proberen te wekken voor de tour maar ze waren met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Maar ze hadden dus toch nog een tour kunnen vinden. Na Meno eiland hadden we een tweede keer de mogelijkheid om te snorkelen bij de koralen tussen de vissen en schildpadden. ’s Avonds hebben we weer gegeten in één van de goede grillrestaurants. Die avond waren Jacques, Hugo en Hugo’s vriendin er ook weer bij (een dagje later aangekomen dan wij). De volgende dag hebben we de hele dag niets gedaan. Dat was echt héérlijk voor de afwisseling. We hebben de hele dag in houten hutjes en hangmatten gelegen, lekker liggen zonnebaden, boeken gelezen en gekletst. ’s Avonds zijn we weer uit gaan eten en heeft Giovanna ons weer entertaint met haar kunsten (jongleren met lichtgevende ballen en spelen met vuur).

Zaterdag was de laatste vakantiedag voor ons. We zijn ’s ochtends met de boot naar Lombok gegaan (waar we afscheid namen van Jacques, Hugo en Hugo’s vriendin. Zij gingen weer terug naar Bali) en toen met de bus naar Sengigi. We waren helemaal bepakt en bezakt met al onze bagage en toen begon het ook nog te regenen. We hebben besloten om neer te ploffen in een restaurant en daar de rest van de dag te blijven. Om 22:00 hebben we een busje naar het vliegveld genomen. We hebben op het vliegveld geslapen. Onze vlucht vertrok zondagochtend om 06:00. Toen hadden we weer wat uren te overbruggen in Jakarta, waar we om 10:45 vertrokken richting Padang. We arriveerden om 12:30 in Padang en zijn toen meteen (met al onze bagage) naar het Aiesec office gegaan omdat om 15:00 Rado’s (een jongen uit Slowakije die ook voor de toerisme afdeling stage heeft gelopen) afscheidsfeestje zou zijn. Na een uur wachten was er nog steeds niemand; excuus: regen. Ik was blij toen mijn gastvader me op kwam halen met de auto en ik lekker naar bed kon.

Maandagochtend ben ik alweer naar stage geweest. Het is nu Ramadan. Echt een wereld van verschil hier. Tijdens Ramadan mogen moslims niet eten en drinken tijdens daglicht. Daarom zijn alle restaurants en winkels ‘gesloten’ in Padang. Als je wat wilt kopen/eten/drinken moet je dat achter een gordijn ofzo doen. Niemand mag je zien. Echt vreemd. Toen we zondag terugkwamen van onze reis hebben we in een apart kamertje gegeten in een restaurant. Maandagochtend wilden we gaan werken in Fellas (het restaurant waar we altijd werken), maar dat was gesloten. Ik heb vandaag maar besloten om ook mee te gaan vasten, dat is het makkelijkste denk ik. Ik heb trouwens wel nadrukkelijk gezegd dat ik gewoon water blijf drinken; ik kan me niet voorstellen hoe ik me moet voelen zonder water te drinken in deze ongelooflijk drukkende hitte. Respect voor de moslims; ik zou het niet kunnen. Nu het Ramadan is zie ik mijn gastgezin koken thuis! Vóór Ramadan heb ik ze maar één keer zien koken, nu elke dag. Ook eten ze nu gezamenlijk aan tafel om 18:30 (dan is het donker). Dus Ramadan doet de familiesfeer wel ten goede in mijn gastgezin! Ontbijten doen ze om 04:00, omdat om 05:00 de zon opkomt. Het valt nog te bezien hoelang ik het vol ga houden… voor hen startte Ramadan 11 augustus en het duurt een maand; voor mij gelukkig maar twee weekjes.

Vandaag is het Bevrijdingsdag dus een vrije dag. Jenni en John vertrekken deze week naar huis. Ik moet woensdag en donderdag nog werken, dan lang weekend (vrijdag t/m zondag) en dan begin ik alweer aan mijn laatste stageweekje!

Groetjes,
Nicole

P.S. Foto’s op picasa webalbums! Beelden zeggen meer dan woorden…
Ik moet nog een aantal foto’s uploaden, dat doe ik morgen. Het internet is echt heel erg traag, dus nog even geduld (er is meer van Bali en Gili komt ook nog)

P.P.S. En Petra en Koen… van gedachten veranderd nu je de foto’s hebt gezien? Bali is echt een aanrader hoor! Je hebt er van alles wat; bruisend uitgaansleven, gezellige restaurants maar ook prachtige verlaten plekjes, mogelijkheid tot watersport en prachtige natuur! Lombok hetzelfde, alleen wat rustiger en minder toeristisch (en Moslim). Java is een beetje ver weg als je naar de Molukken wilt gaan.